Τεσσερα

Δεν ξέρω αν το έχετε ακούσει κι από κάποιον άλλο, πάντως εγώ το ανακάλυψα τώρα. Όταν έχεις πέτρες στο στομάχι σου δεν μπορείς να πληκτρολογήσεις!

Περνάω μια πολύ έντονη και δυσάρεστη συναισθηματικά περίοδο η οποία δεν με βοηθάει να ασχοληθώ δημιουργικά με κάτι άλλο ακόμα και αν αυτό είναι  το blog ή το flickr που συνήθως το κάνω με μεγάλη χαρά και όρεξη.

Με εντυπωσιάζει πόσο μπορεί το συναίσθημα να σε επηρεάσει σωματικά... Δακρύζεις μόνο και μόνο με μια σκέψη, δεν νοίωθεις πείνα γιατί το στομάχι σου είναι κόμπος όλη μέρα!

Το έχω διαπιστώσει τον τελευταίο καιρό και το βλέπω συχνά μπροστά μου τελευταία, κάτι που δεν το παραδεχόμουν παλιότερα. Ο άνθρωπος δεν θα ικανοποιηθεί ΠΟΤΕ!!! Δεν θα πει ποτέ "δεν θέλω κάτι άλλο". Θα το πει και θα το εννοεί για τις επόμενες ώρες, μέρες μήνες... ως εκεί.

Πιάνω τον εαυτό μου να μην μένει ικανοποιημένος ποτέ και σε καμία κατάσταση!! Τελευταία φορά είπα ότι είμαι ευτυχισμένος και το εννοούσα πριν από κάτι λιγότερο από τέσσερα χρόνια... τρεισήμισι περίπου. Όταν επιτέλους είχα βρει μια κοπέλα που την αγάπησα και με αγάπησε. Με το Α πιο κεφαλαίο δεν γίνεται!!  Και μετά από καιρό άρχισε να με τρώει η συνήθεια. Και η απόλυτη ευτυχία εξατμίστηκε. Το ένα έφερε το άλλο, ο χρόνος καταλύτης, και φτάσαμε στο σήμερα. Σήμερα που ξέρω ότι έγινε αυτό ακριβώς που έπρεπε να γίνει και ήθελα από καιρό αλλά τα ταυτόχρονα να θέλω να γυρίσω τρέχοντας στην μοναδική αγκαλιά πού ήταν πάντα ανοιχτή για εμένα! Και να ξέρω ότι αν  το κάνω, θα το μετανιώσω την μεθεπόμενη μέρα!!

Ποτέ δεν περίμενα ότι το συναίσθημα θα με κυριεύσει σε τέτοιο βαθμό!! Πάντα ήμουν της τετράγωνης λογικής όπως έλεγα και καφιόμουν...

Επίσης έλεγα κι άλλα για τον εαυτό μου... Ότι μου πάει να είμαι μελαγχολικός. Ότι είμαι πολύ δημιουργικός όταν έχω μέσα μου μοναξιά... κι άλλες τέτοιες αηδίες.

Ο άνθρωπος είναι ον κοινωνικό και συντροφικό. Και μονογαμικό! Από εκεί  και πέρα οτιδήποτε διαφορετικό προκαλεί ψυχικές διαταραχές. Μικρές ή μεγάλες. Σημαντικές ή όχι.

Θα τα ξαναπούμε... ήταν να μην κάνω την αρχή...