Μόνος στο σπίτι για αρκετές μέρες μέσα στο κατακαλόκαιρο! Γύριζε από την δουλειά και αφού έφτιαχνε κάτι να χορτάσει την πείνα του άραζε στο σαλόνι. Χρόνια τώρα δεν είχε ποτέ την ανάγκη να πιάσει το τηλεκοντρόλ της τηλεόρασης. Ειδικά τώρα που υπήρχε κάτι καινούριο μέσα στο σαλόνι να του κρατάει συντροφιά! Άνοιγε την μαύρη θήκη και έβγαζε με ευλάβεια από μέσα το μπουζούκι. Ξεγλίστραγε την πένα ανάμεσα από τις χοδρές και ξεκινούσε και πάλι να κουδουνάει την Re, παίζοντας τα μετρημένα στα δάχτυλα κομμάτια που είχε μάθει. Κάθε μέρα όλο και καλύτερα. Κάθε μέρα όλο και πιο γρήγορα. Και αυτό τον γέμιζε, τον μάγευε και τον έκανε να προσπαθεί όλο και περισσότερο! Ανέπτυσε μια νέα δεξιοτεχνία που δύσκολα θα μπορούσε να φανταστεί ότι θα μπορούσε να αποκτήσει.
κι έτσι συνέχιζε...
Πολύ διαφορετικό ύφος από τις υπόλοιπες αναρτήσεις, πιο λογοτεχνικό, σαν να αφηγείσαι μια ιστορία... Αυτό το ύφος μου αρέσει περισσότερο. Keep up the good work! ;)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν συνεχίσω έτσι πρέπει να αλλάξω και το χρώμα του blog μου και να τα κάνω όλα γκρί και μαύρα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολλή μουντίλα για Αύγουστο Χριστινούλα...