Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2018

Μια γουλιά μαύρο μελάνι

Τα μάτια άνοιξαν γύρω στις 6:00. Ξημερώνει Δευτέρα.

Γυρνάω και σε κοιτώ. Κοιμάσαι ανήσυχα και σου πιάνω το χέρι. Ηρεμείς. Ύστερα σκέφτομαι... 17 Σεπτέμβρη.

Κρίμα. Ο ύπνος έφυγε ανεπιστρεπτί...

Μου μοιάζει τόσο μακρινό αλλά και ζωντανό ταυτόχρονα. Πέρσι ήταν Κυριακή. Φέτος όμως Δευτέρα. Όμορφος συμβολισμός. Ευχάριστη αναλογία. Πόσα συνέβησαν μέσα σε ένα χρόνο? Ποιο χρόνο δηλαδή...? Λιγότερο! Συμπικνωμένος ο χυμός μισής ζωής σε μια γουλιά! Μια γουλιά μαύρο μελάνι!

Πώς να το περιγράψω?
Βουτώ την πένα  μου να γράψω...

Σαν να έγραφα ένα βιβλίο. Μέσα απ τα σωθικά μου μουσκεμένο, ματωμένο, χαρακωμένο. Χάραζα το χαρτί με την γραφίδα, πότε από οργή, πότε από αδεξιότητα. Κάπνιζα πολύ. Μεθούσα, ξενυχτούσα, κουβέντιαζα με φίλους, μόνος μου... Ήλπιζα. Κι αυτό πονούσε πολύ!

Κράτησε καιρό.  Ξεκαθάρισε όμως. Έπρεπε να γευθείς κι εσύ την αλήθεια πρώτα. Και ύστερα  επιτέλους με βοήθησες! Φέρθηκες σωστά. Σε τελική ανάλυση... τόσο σωστά όπως ίσως μόνο εσύ θα μπορούσες!  Και η λύτρωση ήταν αμφίπλευρη.

Και τώρα το μαύρο αυτό βιβλίο έκλεισε. Το ολοκλήρωσα. Χτύπησα για τελευταία φορά το εξώφυλλο με τη γροθιά και το ανέβασα στο ράφι. Θα στολίζει κι αυτό την βιβλιοθήκη μου. Με κοιτάει από εκεί πάνω... ενώ γράφω μια καινούρια ιστορία. Από την αρχή! Με ίδια πρόσωπα και άλλους χαρακτήρες. Μια ιστορία ώριμη σαν εμάς και ανήσυχη σαν τον ύπνο μας.


Καλημέρα!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου