Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2018

Μόνος για πρώτη φορά

Υπάρχουν κάποιες στιγμές στη ζωή που τις ζεις έντονα. Που έρχονται πάνω που εσύ έχεις αναπτύξει την ευαισθησία για να σε αγγίξουν. Χθες το ξημέρωμα της 19ης Σεπτέμβρη δεν ήταν η αρχή μιας όμορφης μέρας. Η γιαγιά της οικογένειας έφυγε από κοντά μας.

Θα μπορούσα να γράψω πολλά για το πως έζησε, πως έφυγε, πως την ζήσαμε εμείς τα ανίψια, τα παιδιά της... Δεν θα γράψω ούτε για το πως έζησα τον παππού μου που ήταν κοντά της 63 (αν δεν κάνω λάθος) χρόνια. Το μόνο που θέλω να γράψω και για αυτό τράβηξα και την παραπάνω φωτογραφία είναι για να αναδείξω τον πόνο της απώλειας σε μεγάλη ηλικία. Τον τελευταίο καιρό είδα έναν διαφορετικό παππού. Έναν άνθρωπο που ξέχασε αυτό που τον ένοιαζε μια ζωή. "Τι θα φάμε τι θα πιούμε". Έβλεπε την γυναίκα του να γίνεται κάθε μέρα και πιο ανήμπορη. Να υποφέρει και να αλλάζει. Κι εκείνος στεκόταν δίπλα της. Με το οξυγόνο φορεμένο στην μύτη, να της πιάνει το χέρι και να την κοιτάζει. Τι εικόνα ήταν αυτή συγκλονιστική... Τι έχουν περάσει αυτοί οι άνθρωποι και πόσο σεβασμό αξίζουν.
Χθές λοιπόν εκείνος ήταν που πήγε να την δει μόλις ξύπνησε. Την καλημέρισε (4 η ώρα τα χαράματα) και πήγε να φτιάξει τον καφέ του. Όταν γύρισε να την δει και πάλι, η γιαγιά είχε ήδη φύγει.
Ο πόνος  σε αυτούς τους ανθρώπους δεν φαίνεται εύκολα. Έχουν χαραγμένα τα σημάδια του χρόνου και του πόνου μόνιμα στο πρόσωπό τους. Δεν έχουν έντονες αντιδράσεις, εκφράσεις... και όταν βλέπεις αυτόν τον βουβό πόνο στα μάτια τους, δεν μπορείς παρά να λυγίσεις. Έκλαιγε ο παππούς μου... δεν θυμάμαι να το έχω ξαναδεί να κλαίει παρά μόνο όταν έχασε την αδερφή του. Στεκόταν εκεί, στην είσοδο του σπιτιού. Στο παλιακό χολ. Στην καρέκλα με το οξυγόνο και έκλαιγε σχεδόν βουβά. Κοιτούσε  στο βάθος. Στο υπνοδωμάτιο της γυναίκας του. Πάντα κοιμούνταν χώρια. Ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι της, γαλήνια αλλά δεν κοιμόταν. Είχε φύγει από κοντά του.
Για πρώτη και τελευταία φορά έφυγε από κοντά του! Ποτέ στην ζωή τους δεν έφυγε από το πλάι του. Ήταν πάντα μαζί! Ακόμα κι αν εκείνη δεν ήθελε να βρίσκεται πάντα μαζί του. Χωρίο μόλις γλυκάνει ο καιρός ήθελε εκείνος? Τι κι αν δεν ήθελε εκείνη? Πήγαιναν. Δεν τον άφηνε μόνο του.

Τώρα παππού?
Μόνος σου? Τι θλιβερό... Για όσο ακόμα είσαι κοντά μας... ξέρω ότι θα είναι πολύ δύσκολο.

Το πεπερασμένο της ζωής είναι που την κάνει τόσο όμορφη φίλοι. Ζήστε!

3 σχόλια:

  1. Σας ευχαριστώ για τις καλές και πολύ χρήσιμες πληροφορίες, είναι πολύ ενδιαφέρον, μου αρέσει όλα τα πράγματα που μοιράζεστε και βλέπουμε την όμορφη δημιουργία σας.
    ความงาม

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τα συλλυπητήρια μου.
    Πέρασα μετά από χρόνια να πω ένα γεια και δυστυχώς έπεσα πάνω σε άσχημα νέα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή