Η μουνάρα του 5ου

Νοιώθω την ανάγκη να γράψω ένας πρόλογο πριν δώσω στη φόρα το δημιούργημά μου! :)

Αρχικά να πω ότι η έμπνευση μου ήρθε περιμένοντας στην reception μιας δημόσιας υπηρεσίας ένα πρωί με τον καφέ μου στο χέρι. Περίμενα τον συνάδελφό μου να έρθει για να ξεκινήσουμε κάποιες τεχνικές εργασίες στο κτήριο της υπηρεσίας.

Επίσης να πω ότι  "κακές" λέξεις δεν υπάρχουν στην τέχνη! Και θα την βάλω και στον τίτλο γιατί είναι και πιασάρικη! ...λοιπόν...

Σε μια μεγάλη πολυώροφη δημόσια υπηρεσία

ο υπάλληλος της reception χαζεύει στη τζαμαρία

Καλημερίζει εργαζόμενους καθημερινά

απ τις 8 το πρωί  έως τις 10 παρά.

Όμως κατά τις 9 ή ίσως λίγο μετά

η παγωμένη καρδιά του χτύπα δυνατά

Καθώς η πόρτα ανοίγει και μόλις κλείνει ξανά

τότε αρχίζουν τακούνια να χτυπούν ρυθμικά.

Είν' η μουνάρα του 5ου με αέρα περνά

χωρίς ματιά να του ρίξει και να πει ένα γεια

Αυτός θα πει καλημέρα για μια ακόμη φορά

καθώς κρατά το σαγόνι του να κουμπώσει ξανά

Με τα ψηλά της τακούνια και το σιθρού το καλσόν

με κοντή τη φουστίτσα και μακρύ το παλτό

Σαν περνάει αφήνει μια γλυκιά μυρωδιά

που τον φίλο μας φτιάχνει και γλυκά τυρανά

Ο τυπάς όμως ντρέπεται, από μικρός μαζεμένος 

Πως το 'πε κι ο Σολωμός? "Ελεύθερος πολιορκημένος"

Πολιορκημένος από σκέψεις, ιστοσέλιδες, βιβλία,

κανάλια, σταθμούς, όλων των ΜΜΕ τη βία

Κουβέντα με φίλους σπάνια αλλάζει

ο κλειστός χαρακτήρας του συνήθως τρομάζει

Το ξέρει κι ο ίδιος μα ακόμα δεν έφριξε

πως ο κλειστός χαρακτήρας του είναι αυτός που τον έριξε

Στο σκοτάδι τον έριξε, στης ψυχής το μπουντρούμι

κι η μουνάρα φωτίζει αμυδρά μια γωνιά.

~.~